Paola Revenioti/ Një ikonë LGBTIQ në zgjedhjet greke

Paola Revenioti – një ikonë greke e të drejtave LGBTIQ që kandidon në zgjedhjet parlamentare – doli në Syggrou Avenue për herë të parë kur ishte 16 vjeç. Ishte mesi i viteve 1970, menjëherë pas rënies së juntës që kishte sunduar vendin që nga viti 1967.

Avenue Syggrou, e cila shkon nga qendra e Athinës deri në det, njihej si një rrugë kryesore për punonjësit e seksit.

“Ishte e mahnitshme”, -kujton artistja transgjinore, aktiviste dhe tashmë kandidate për deputete 61-vjeçare.

 “Papritur, njerëzit më adhuruan – shpesh të njëjtët njerëz që më tallnin dhe më thërrisnin “peder!”. Mos më keqkuptoni, gjërat ishin të vështira. Kishte thika dhe gjëra… Por unë mund të isha vetvetja. Dhe unë mund të mbijetoja”.

Mbijetoi ajo. Gjatë viteve, Revenioti ka bërë fushatë të palodhshme për të drejtat e njeriut. Në vitet 1980 ajo botoi një revistë të “shprehjes revolucionare LGBTQ”. Në vitet 1990, ajo organizoi festivalet e para të Krenarisë në Greqi. Në zgjedhjet e 25 qershorit, ajo është në fletën e votimit të MERA25, partisë greke të lëvizjes evropiane DiEM25 e themeluar nga ish-ministri i financave Yanis Varoufakis.

Por nuk ka qenë e lehtë; ajo gjithashtu është arrestuar më shumë se sa mund të numërojë. Revenioti na takoi kohët e fundit, në një kafe përballë stacionit qendror të trenit të Athinës, dhe na foli për udhëtimin që ka bërë dhe rëndësinë e kandidaturës së saj për deputete.

Kjo lagje ka një reputacion lokal për krimet e vogla, të pastrehët dhe përdorimin e drogës. Por Revenioti, e cila jeton aty pranë, tregon se është gjithashtu i pasur me kulturë – me emigrantë nga Evropa Lindore, Lindja e Mesme dhe Azia Qendrore.

I lindur në vitin 1958, Revenioti u rrit në Pire, një qytet i vogël port pranë Athinës. Në moshën 13-vjeçare, ajo u regjistrua në Shkollën e Marinës për Djem, ku bëri përpjekjen e saj të parë në aktivizëm. Pasi ra junta, ajo shkroi “E Majtë e Bashkuar” – emri i koalicionit të majtë në zgjedhjet e para të lira të Greqisë – në çdo mur të kampit.

Në breg, ajo dhe studentë të tjerë do të rrinin edhe në rrugët e Athinës qendrore. “Njerëzit gjithashtu më jepnin para [për seks] ndonjëherë, kështu ishte. Nuk isha vetëm unë që e bëra këtë, shumë të rinj shkuan atje për para xhepi”. Në një nga këto net jashtë, ajo takoi një oficer në Rezervat e Ushtrisë, i cili u bë i dhunshëm. Revenioti bërtiti për ndihmë dhe një makinë policie që kalonte ndaloi.

Çfare ndodhi me pas? “Ai ishte burrë, kurse unë peder. Kështu, thirrën policinë ushtarake… më futën në qeli dhe më dhunuan për tetë ditë”. Revenioti u shkarkua nga shkolla e marinës, në moshën 15-vjeçare, “Nuk do ta harroj kurrë – për “veprime të pahijshme në detyrë ushtarake”… [dhe] kur më lanë të shkoja, teksa po dilja nga kampi, një tufë shokësh të mi më kapën dhe më hodhën në det.”

Në Athinë, Revenioti gjeti punë si ndihmës montues letrash muri, më pas si shitës derë më derë, duke shitur bazamente për frigoriferë dhe makina larëse. Por të jetosh siç donte ajo ishte më e vështirë.

Revenioti përshkruan zbulimin e seksualitetit të saj si një grua e re trans – ndërsa përpiqej të mbijetonte financiarisht. Puna seksuale, thotë ajo, “ishte e vetmja mënyrë për t’u ndjerë si vetvetja, dhe gjithashtu për të pasur pak kontroll… Ndoshta nëse do të ishe një modele e famshme apo diçka tjetër, mund të gjeje një mënyrë tjetër për të ekzistuar, por nëse do të ishe një person LGBTQ+ i varfër. … nuk kishte zgjidhje tjetër”.

Në fund të viteve 1970, shtypja e komuniteti LGBTQ+ ishte një prioritet shtetëror. Bastisjet e policisë ishin të shpeshta dhe brutale. “Na rrihnin çdo ditë”, na thotë Revenioti.

Qeveria prezantoi gjithashtu një ligj, gjoja kundër sëmundjeve veneriane, që përfshinte dënime me burg për “të gjithë meshkujt që enden në rrugë, sheshe, vende publike ose vende të tjera, me një qëllim të dukshëm për të nxitur meshkujt të përfshihen në ngacmime të panatyrshme”.

Kundërshtimi ndaj këtij ligji fuqizoi lëvizjen për të drejtat e LGBT-së dhe gjithashtu krijoi marrëdhënie midis saj dhe grupeve të tjera studentore, të majta dhe anarkiste. AKOE, Lëvizja Greke për Çlirimin e Gejve, e themeluar në vitin 1976, organizoi demonstrata dhe një peticion drejtuar Këshillit të Evropës.

Ligji për sëmundjet veneriane u tërhoq në vitin 1981, me pretekstin e “konsultimeve të mëtejshme”. Rreth kësaj kohe ka ndryshuar edhe dinamika mes Revenioti dhe policisë. “Duart larg Paolës” u pikturua në të gjithë Athinën dhe intelektualë të shquar folën në mbështetje të saj. Ajo gjithashtu filloi të denoncojë incidentet e abuzimit të policisë – në mënyrë të përsëritur.

“Do të bëja një kallëzim te Ministri i Rendit Publik. Dhe më pas një raport me shefin e policisë. Dhe pastaj një ankesë në zyrën e prokurorit të shtetit. Duhet ta kem bërë me qindar here. Në fund nuk më bezdisnin aq shumë”, kujton ajo. Si e gjeti ajo nervin për ta bërë këtë? “Sepse, mendova të luftoj, kështu. E dija që kisha të drejtë”.

Një shoqe e çoi Reveniotin në një kafene në Exarchia, lagjen e famshme të anarkistëve dhe disidentëve të Athinës, ku ajo zbuloi një “strehë” më tolerante. Ajo shkoi në takime dhe protesta politike.

Dikush si unë në Parlament…

Ajo pranon hapat  fundit pozitivë për të drejtat LGBTIQ në Greqi – duke përfshirë legalizimin e partneriteteve civile të të njëjtit seks, në 2015. Tani është koha për të nxitur ligje më progresive për barazinë në martesën e të njëjtit seks dhe birësimin e fëmijëve.

Këto nuk janë zgjedhjet e saj të para – në fillim të viteve 1990, Revenioti ishte në fletën e votimit të partisë Alternative të Gjelbër të Greqisë. Vite më vonë ajo mendoi të kandidonte përsëri, por në fund nuk e bëri. Derisa erdhi thirrja nga MERA25, ajo thotë se nuk kishte plane të futej në politikën kryesore. Por asaj i bëri përshtypje liria që i ka dhënë kjo parti e re për të shprehur pikëpamjet e saj.

Ndërsa i mungon një CV tradicionale e deputetëve, ajo thekson: “Ka gjëra që di. E di si është të jesh e varfër. E di si është të jesh e pasiguruar. E di si është të kesh shtetin kundër teje.”.

Pavarësisht nëse ajo zgjidhet  ose jo, kandidatura e Revenioti është e paprecedentë. Ne i kërkuam Varoufakis komentin e tij. Ai na tha: “Paola simbolizon rezistencën e disa njerëzve që pa asnjë mbështetje i nënshtrohen dhunës dhe abuzimit, nën vështrimin e një shoqërie hipokrite që tallet me viktimat dhe përqafon autorët”./ Marrë me shkurtime nga OpenDemocracy