Mbi besimin tek viktimat seksuale!

Historikisht, viktimat dhe të mbijetuarit e sulmeve seksuale janë pritur me mosbesim kur tregojnë historitë e tyre.  

Kjo mund të jetë veçanërisht sfiduese kur i akuzuari respektohet mirë në komunitet ose në një pozitë të pushtetit.  

Fatkeqësisht, ky model është prezent edhe në shoqërinë shqiptare.

 Kur një person paraqitet me një raport se është sulmuar seksualisht, përgjigja shpesh është që të veçojë besueshmërinë e tij dhe të vërë në dyshim motivimet e tij.  

Ky mosbesim shton një shtresë tjetër të traumës në atë që viktimat dhe të mbijetuarit kanë përjetuar tashmë – dhe e bën atë shumë më të vështirë.

  Po ashtu ky mosbesim minon punën për t’i dhënë fund dhunës seksuale.  Nëse me të vërtetë duam të ndalojmë epideminë e dhunës seksuale në vendin tonë, duhet të fillojmë me një premisë të thjeshtë: të besojmë viktimat.

 Ne e dimë që raportet e rreme të sulmeve seksuale janë të rralla.  Hulumtimet tregojnë se midis 2.1 dhe 7.1 përqind e pretendimeve të sulmeve seksuale janë false.  

Në të njëjtën kohë, shumica – 63% e sulmeve seksuale nuk raportohen kurrë në polici.  Për çdo 1.000 sulme seksuale, vetëm 4.6 autorë do të dënohen dhe dënohen me burg.  Problemi në vendin tonë nuk janë njerëzit që bëjnë pretendime për sulme seksuale;  është se shumë pak sulme raportohen dhe ndiqen penalisht, dhe shumë pak abuzues dënohen për krimet e tyre.

 Për një kohë të gjatë, norma kulturore në vendin tonë ka qenë dyshimi për viktimat e dhunës seksuale.  

Nga zbatimi i ligjit te të dashurit, njerëzit shpesh i trajtojnë viktimat me skepticizëm – gjë që mund të kalojë shpejt në fajësimin e viktimave (d.m.th., pse shkove atje me ta? Çfarë ke veshur? A u tha atyre jo?).  

Duke filluar me një premisë që ne besojmë se viktimat, ne mund ta përdorim atë normë.  Ne mund t’u japim viktimave përfitimin e dyshimit – diçka që historikisht u është dhënë vetëm të akuzuarve.

Të besosh viktimat nuk do të thotë që pretendimet për dhunë seksuale nuk duhet të hetohen.  Në vend të kësaj, ju kërkon të shmangni përgjigjen e paracaktuar që njerëzit që flasin për dhunën seksuale po gënjejnë.  Kjo është veçanërisht e rëndësishme duke pasur parasysh se viktimat e dhunës seksuale janë më shpesh gratë dhe njerëzit e tjerë të margjinalizuar në shoqërinë tonë.

 Koncepti i viktimave gjithashtu kërkon që ne, si individë, të lëmë mënjanë dëshirën tonë për të vepruar si gjykatës dhe juri dhe për të kërkuar prova.  Në shumë raste, nuk do të ketë prova të forta se dhuna seksuale ka ndodhur.  Ndërsa miliona viktima dhe të mbijetuar mund të dëshmojnë, mungesa e provave të forta nuk do të thotë se sulmi nuk ndodhi.  Kur ne automatikisht marrim anën e të akuzuarit dhe veçojmë historinë e një viktime për shkak të mungesës së provave të forta, ne po mbështesim vetë kulturën që e bën dhunën seksuale shumë të përhapur në kulturën tonë.  Ne gjithashtu vendosim një barrë të jashtëzakonshme mbi viktimat.

 Të flasësh për dhunën seksuale është sfiduese.  Kjo është veçanërisht e vërtetë kur personi që është akuzuar është dikush që ne e duam ose e respektojmë.  

Paqartësia e këtyre situatave mund të jetë veçanërisht e vështirë, sepse në shumicën e rasteve, ne nuk kemi asnjë mënyrë për të ditur me të vërtetë se çfarë ka ndodhur.  

Kur ju kërkojmë të besoni viktimat, ne po ju kërkojmë të uleni me atë paqartësi – në vend që të gjeni arsye për të shkëputur historinë e tyre dhe për të vendosur që atyre u mungon besueshmëria.  Duke e bërë këtë, ju mund të jeni pjesë e lëvizjes për t’i dhënë fund dhunës seksuale./ Përshtati në Ship nga https://www.blackburncenter.org/post/on-believing-victims HistoriaIme