Historitë e tmerrshme të personave LGBTI+ të Holokaustit

“Ne pamë kazerma të rrethuara nga një rreth i dyfishtë gardhesh të lartë… Na priste një lumë goditjesh. Ne u pushtuam menjëherë nga terrori.”- Me këto fjalë në kujtimet e tij të vitit 1994, Pierre Seel – një nga të paktët gej të mbijetuar të Holokaustit ndau publikisht përvojën e tij – përshkroi mbërritjen e tij në kampin e përqendrimit Schirmeck-Vorbrück më 13 maj 1941. Pasi u arrestua për shkak të orientimit të tij seksual Seel u mor në pyetje, u torturua dhe u detyrua të shikonte të dashurin e tij duke u vrarë nga një tufë qensh – ishin të gjithë para se të mbushnin 18-vjeç.

Tetëdhjetë vjet më vonë, ndërkohë që kujtimi i Holokaustit është bërë një pjesë integrale e detyrave tona qytetare, histori si ato të Seel-it dhe viktimave të tjera LGBTI+ shpesh mungojnë në atë kujtesë kolektive.

Megjithatë, kjo nuk është pasojë e një mbikëqyrjeje të rastësishme historike. E vërteta është se për të mbijetuarit queer të shtypjes naziste, viti 1945 nuk solli asnjë lloj çlirimi; përkundrazi, shënoi fillimin e një procesi sistematik persekutimi dhe shtypjeje me dashje – një proces që do të rezultonte në fshirjen e tyre nga faqet e historisë kolektive.

Brenda vizionit Nacional Socialist, komuniteti LGBTI+ përfaqësonte një “kërcënim” tinëzar për mbijetesën e racës “ariane” që duhej të zhdukej. Megjithëse aktiviteti i meshkujve gej ishte teknikisht i paligjshëm në Gjermani që nga shekulli i 19-të, ai përgjithësisht tolerohej dhe madje u festua brenda qarqeve të caktuara urbane përpara ardhjes në pushtet të Adolf Hitlerit në vitin 1933. Berlini i epokës së Weimarit u etiketua si “kryeqyteti LGBTI+ i botës”.

Duke kuptuar fuqinë që mbanin këto lëvizje, nazistët filluan spastrimet e tyre kundër komuniteti LGBTI+ duke synuar menjëherë qendrat kulturore queer, përkatësisht klubet, shoqëritë dhe institutin e njohur të kërkimit të seksologjisë të Magnus Hirschfield. Dekada të punës pioniere dhe jetës komunitare ishin fshirë, duke privuar kështu gjermanët queer nga burimet e tyre të solidaritetit si gjatë dhe pas Rajhut të Tretë.

Nën patronazhin e Paragrafit 175 të kodit penal gjerman, forcat e policisë arrestuan afërsisht 100,000 burra gej përpara se të përfundonte lufta, nga të cilët rreth 10-15,000 u dërguan në kampe përqendrimi. Atje, ata iu nënshtruan torturave barbare, duke përfshirë abuzimin seksual, tredhjen dhe eksperimentet mjekësore, dhe u përjashtuan më tej nga të burgosurit e tjerë. Perspektivat e përgjithshme për të burgosurit gej ishin të dobëta: rreth 65% vdiqën dhe një numër i panjohur, kreu vetëvrasje.

Fatkeqësisht edhe pas holokaustit, personat LGBTI+ nuk u trajtuan denjësisht.

Ndryshimet e epokës naziste në Paragrafin 175 u mbajtën për më shumë se dy dekada në Gjermaninë Perëndimore, duke rezultuar në arrestimin e rreth 100,000 burrave gej midis 1945 dhe 1969, me disa të mbijetuar të Holokaustit madje u detyruan të kryenin dënimet e tyre në burg.

Ndërsa Gjermania Lindore kishte dënime më të buta, nuk u parashikuan dëmshpërblime për viktimat LGBTI+ dhe vetë Paragrafi 175 do të hiqej tërësisht nga kodi penal vetëm në 1994, pas ribashkimit të Gjermanisë.

Me kalimin e kohës, ne është arritur të mësojmë për “trekëndëshat rozë” të përdorur nga nazistët për të identifikuar të burgosurit gej të kampeve, por jo për “listat rozë” të emrave të meshkujve gej – lista që u përpiluan gjithashtu nga zyrtarë të Gjermanisë Perëndimore.

 Duke u përballur me homofobinë e përhapur dhe të shkëputur nga programet mbështetëse – të cilat vetë nazistët i kishin shkatërruar – të mbijetuarit LGBTI+ të Holokaustit qëndruan të heshtur nga frika e pasojave sociale dhe ligjore.

Edhe në Francë, ku aktiviteti gej ishte teknikisht i ligjshëm, Pierre Seel e fshehu historinë e tij për vite pas një martese të palumtur, me pasoja të tmerrshme për shëndetin e tij mendor.

Sot monumente dhe memoriale përkujtimore ndaj persekutimit nazist të komunitetit gej gjenden në Berlin, Amsterdam, San Francisko, Sidnej dhe Tel Aviv. Dita Përkujtimore e Holokaustit shënon Ditën Ndërkombëtare dedikuar të gjithë viktimave të persekutimit nazist.

Terrori nga ky regjim dokumenton një prej periudhave më të errëta në historinë e njerëzimit në abuzimin e të drejtave njerëzore. Një ditë e tillë shërben si moment reflektimi se çfarë ndodh kur persekutimi i grupeve minoritare agravon./ HistoriaIme