Çfarë vlere ka seksi për paqen botërore

Duke përdorur databazën më të madhe të të dhënave ekzistuese për statusin e grave në botën e sotme, që krijova me tre kolegë, ne kemi gjetur se ka një lidhje të fortë dhe shumë të rëndësishme mes sigurisë së shtetit dhe sigurisë së grave. Në fakt, parashikuesi më i mirë i paqes së një shteti nuk është niveli i tij i pasurisë, niveli i demokracisë, apo identiteti etno-fetar; parashikuesi më i mirë i paqes në një shtet është se si trajtohen gratë e tij. Për më tepër, vendet demokratike me nivele më të larta të dhunës ndaj grave janë të pasigurta dhe të paqëndrueshme si vendet jo demokratike.

Gjetjet tona, të detajuara në librin, Seksi dhe Paqja Botërore, i bëjnë  jehonë gjtjeve të studiuesve të tjerë, të cilët kanë gjetur se sa më i madh të jetë hendeku gjinor mes trajtimit të burrave dhe grave në një shoqëri, aq më shumë ka mundësi që vendi të përfshihet në konflikte të brendshme dhe ndërshtetërore, të jetë i pari që përdor forcë në konflikte të tilla, dhe të përdorë nivele më të larta dhune.

Dhuna me bazë gjinore është rrënjosur për fat të keq në shumë kultura, aq shumë sa që ajo mund të bëhet pjesë jo vetëm e jetës së një gruaje, por edhe para se ajo të lindë. Në shkallën e matjes, preferenca për djem është me mesatare botërore 2.41, duke treguar një preferencë të përgjithësuar për djemtë mbi vajzat në nivel global. Dhe në 18 vende, që nga Armenia në Vietnam, raportet e gjinisë në fëmijëri janë shumë të parregullt në favor të djemve. Fondi për Popullsi i Kombeve të Bashkuara sugjeron se, që nga viti 2005, më shumë se 163 milionë gra janë humbur nga popullata e Azisë, qoftë përmes abortit selektiv gjinor, vrasjes së fëmijëve, apo mjete të tjera. Demografi Dudley Poston i Universitetit të Texasit A & M  ka llogaritur se Kina do të përballet me një defiçit prej më shumë se 50 milionë gra të rritura deri në fund të dekadës. Mendoni se si kjo mungesë ekuilibri do të ndikojë në stabilitetin e Kinës dhe të sigurisë.

Tregues të tjerë globalë janë po aq dëshpërues. Në të drejtën familjare, gratë janë në disavantazh në fusha të tilla si martesa, divorci, dhe trashëgimia. Kjo pabarazi nga ana tjetër shërben si një bazë për dhunën ndaj grave, dhe gjithashtu minimalizojnë aftësitë e tyre për tu kujdesur për veten dhe fëmijët e tyre. Kolegët e mi dhe unë zbuluam se rezultati mesatar në botë për  pabarazi në të drejtën familjare është 2.06, që tregon se shumica e vendeve kanë ligje që diskriminojnë në një shkallë më të madhe ose më të vogël ndaj grave. Dhe disa nga vendet e Pranverës Arabe, duke përfshirë Egjiptin popullor, në të vërtetë janë në regres në këtë shkallë.

Së fundmi, përfshirja e zërave të grave në organet vendimmarrëse, mat një mesatare të dështuar botërore prej 2.74. Kjo nuk është befasi, duke pasur parasysh se niveli i pjesëmarrjes së grave në qeveri është më pak se 20 për qind. Por është gjithashtu e vërtetë se disa nga vendet më të këqija kur është fjala për përfaqësimin e grave në qeveri përfshijnë demokraci të tilla si Japonia (13.4 për qind) dhe Korea e Jugut (14.7 përqind), për të mos përmendur Hungarinë (8.8 për qind). Shtetet e Bashkuara janë nën mesatare, me pjesëmarrjen e vetëm 17 për qind të grave në Kongres. Ironikisht, kur Shtetet e Bashkuara pushtuan Afganistanin dhe Irakun, ato kërkuan që këto vende të kishin një minimum prej 25 për qind të pjesëmarrjes së femrave, dhe tani të dy vendet kanë rezultat më të lartë se sa vetë pushtuesit e tyre në këtë tregues: Parlamenti i Afganistanit është gati 28 për qind femra dhe ai i Irakut është mbi 25 për qind. Në këtë aspekt, Shtetet e Bashkuara kanë patur më sukses me gratë afgane dhe irakiane se me gratë e tyre.

Në një nivel edhe më të thellë, shablloni për të jetuar me qenie të tjera njerëzore që janë të ndryshëm nga ne është krijuar në çdo shoqëri nga karakteri i marrëdhënieve mashkull-femër. Në vendet ku meshkujt sundojnë në shtëpi me anë të dhunës, hierarkitë dominuese nga meshkujt sundojnë shtetin me dhunë. Kjo u shpreh në mënyrë më prekëse nga disidentë iranianë të cilët, gjatë fatkeqësisë së Revolucionit të Gjelbër në vitin 2009, shpjegouan vendimin e tyre që të veshin shami koke në shenjë proteste kundër regjimit – dhe një akt solidariteti me gratë e shtypura gjatë prej tij. Siç e shpjegoi një prej protestuesve, “Ne, burrat iranianë janë jemi shumë vonë për ta bërë këtë. … Nëse do ta kishim bërë këtë, kur rusari [shamia e kokës] u detyrua që të përdorej nga motrat tona të cilat nuk dëshironin ta vishnin atë 30 vjet më parë, ndoshta ne nuk do të ishim sot këtu. ” Kjo është një deklaratë e thellë: Burrat të cilët i shohin gratë si qenie të nënshtruara do të të vazhdojnë vetë të jenë të nënshtruar. Burrat të cilët i shohin gratë si partnere të barabarta dhe me vlerë, vetëm ata kanë një shans të vërtetë për të fituar lirinë e tyre dhe të gëzojnë paqe.

Në një shenjë premtuese, Sekretarja amerikane e Shtetit Hillary Clinton ka deklaruar çështjet e grave si një fokus qëndror të politikës së jashtme amerikane, duke shpjeguar në vitin 2010 se “barazia e grave nuk është vetëm një çështje morale, nuk është vetëm një çështje humanitare, nuk është vetëm një çështje drejtësie. Kjo është një çështje e sigurisë”, e cila, shtoi ajo, është” në interesin vital të Shteteve të Bashkuara.”/A.A.

Artikullin e plotë mund ta lexoni duke klikuar në linkun: foreignpolicy.com